Η σημερινή μας βόλτα δεν θα είναι ιδιαίτερα μεγάλη, τουλάχιστον όπως φαίνεται στο χάρτη. Αν την επιχειρήσετε όμως θα καταλάβετε ότι χρειάζεται αρκετό χρόνο ικανό να σας καλύψει μια ολόκληρη μέρα και αυτό γιατί οι στροφές είναι πολλές και τα αξιοθέατα πολύ περισσότερα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από την πόλη της Καλαμάτας παίρνοντας το δρόμο για Καρδαμύλη και Αρεόπολη. Ο δρόμος αυτός, όπως και τόσοι άλλοι στην Πελοπόννησο, είναι στενός, γλιστερός και επικίνδυνος αλλά σίγουρα το τοπίο μας αποζημίωσε. Ο καιρός παρότι αρχές Αυγούστου, ήταν αρκετά φορτωμένος αφού ο Ταΰγετος είχε μαζέψει ουκ ολίγα σύννεφα.
Προχωρήσαμε ευθεία και περίπου 7 χλμ μετά τη διασταύρωση για Αβία στρίψαμε αριστερά προς το χωριό Σωτηριάνικα. Το πρώτο κτίριο που μας υποδέχθηκε στα Σωτηριάνικα ήταν το παλιό κοινοτικό κατάστημα θύμα και αυτού των απανωτών διοικητικών μεταρρυθμίσεων του Καποδίστρια και του Καλλικράτη. Μέσα στο χωριό είδαμε πολλά όμορφα, παραδοσιακά σπιτάκια και την εκκλησία του Αγίου Νικολάου.
Από τα Σωτηριάνικα κάναμε μια μικρή παράκαμψη προς το χωριουδάκι Χαραυγή αφενός για να τιμήσουμε το χωριό αφετέρου για να επισκεφτούμε τον εντυπωσιακό πύργο Καπετανάκου στο λόφο απέναντι από το χωριό.
Αφού περάσαμε το χωριό δεν ήταν καθόλου δύσκολο να δούμε τον πύργο. Ο πύργος αυτός χτίστηκε πριν το 1821 από τον αρχηγό της γνωστής οικογένειας των Καπετανάκηδων (Καπετάν Γεωργάκη). Στον πύργο κλείστηκαν, ή αλλιώς ταμπουρώθηκαν οι Καπετακάκηδες για να αμυνθούν από την άλλη ισχυρή οικογένεια της περιοχής, τους Κουμουνδούρους. Ως γνωστόν οι δυο οικογένειες είχαν μακρόχρονη βεντέτα… τι πρωτότυπο για Μάνη! Ο πύργος πέρα από την δική του ομορφιά διαθέτει και εκπληκτική θέα προς τον Μεσσηνιακό κόλπο και την Καλαμάτα.
Αφού καθίσαμε καμιά ώρα στον πύργο φωτογραφίζοντας ακατάπαυτα πήραμε πάλι το δρόμο της περιήγησης κινούμενοι προς το χωριό Άνω Βέργα. Είχαμε ακούσει ότι αυτό το χωριό που είναι σκαρφαλωμένο στα 1.000 μέτρα έχει εντυπωσιακή θέα. Η Άνω Βέργα ήταν ένα πανέμορφο πετρόχτιστο και ήρεμο χωριό με γραφικά καλντερίμια.
Αυτό που δεν βλέπαμε ήταν η θέα. Δεν αργήσαμε όμως να τη βρούμε και αυτή. Και τι θέα! Συνεχίζοντας ευθεία στον κεντρικό δρόμο της Άνω Βέργας φτάσαμε στο ξωκλήσι του Αγίου Δημητρίου (το καταλάβαμε από την κεντρική αγιογραφία του ναού) από κει πια είχαμε απίστευτη και ανεμπόδιστη θέα προς το Μεσσηνιακό κόλπο, την Καλαμάτα αλλά και τις παραλίες από την Αβία και πέρα. Θα λέγαμε ότι δεν επρόκειτο απλά για θέα αλλά για κάτι που έμοιαζε περισσότερο με αεροφωτογραφία. Το μόνο που μας τη χάλαγε ήταν η υπερβολική υγρασία που δεν μας άφηνε να αποτυπώσουμε με το φακό μας όλο το εύρος θέασης.
Ολοκληρώνοντας την παράκαμψη μας συνεχίσαμε νότια στον κεντρικό δρόμο προς το κεφαλοχώρι Κάμπος, έδρα του παλιού Καποδιστριακού δήμου σε υψόμετρο 350 μέτρων. Στο κέντρο του χωριού συναντήσαμε την βυζαντινή εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων που είναι διακοσμημένος με μεταβυζαντινές εικόνες και τοιχογραφίες.
Ο ναός ήταν κλειστός αλλά ένας πολύ ευγενικός κάτοικος (αυτός που κατοικεί δίπλα στο ναό) μας είπε που μπορούμε να βρούμε την κυρία που έχει το κλειδί. Τη βρήκαμε, μας άνοιξε και θαυμάσαμε το εσωτερικό της εκκλησίας.
Από τον Κάμπο συνεχίσαμε ευθεία στον κεντρικό δρόμο προς το Σταυροπήγι. Με το τελείωνε ο Κάμπος είδαμε στα δεξιά μας μια ταμπελίτσα που μας πληροφορούσε για το χώρο της πυργοκατοικίας του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου. Παρκάραμε σε έναν χωραφόδρομο και επισκεφτήκαμε το χώρο στον οποίο είδαμε την πυργοκατοικία, την προτομή του γνωστού πολιτικού αλλά και έναν μυκηναϊκό τάφο. Απαραίτητη attraction η κολώνα της ΔΕΗ ως φόντο της πυργοκατοικίας και της προτομής.
Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος διετέλεσε 10 φορές πρωθυπουργός, 2 φορές πρόεδρος της βουλής, 18 φορές υπουργός, αμέτρητες φορές βουλευτής. Επίσης ένα χρόνο πριν αναλάβει πρωθυπουργός για πρώτη φορά (1865) ο Κουμουνδούρος έπεσε θύμα απόπειρας δολοφονίας έξω από τη βουλή ενώ σε νεαρή ηλικία έλαβε μέρος στην Κρητική Επανάσταση με το πραγματικό του επώνυμο δηλαδή Κουμουνδουράκης. Πάντως ο χώρος έχει αφεθεί στη μοίρα του. Η μόνη φανερή προσπάθεια από την πλευρά των αρχών έχει γίνει μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με τον μυκηναϊκό τάφο.
Επόμενος σταθμός μας ήταν το χωριό Σταυροπήγι ή Σταυροπήγιο. Το χωριό που παλιότερα ονομάζοντας Βαρούσια είναι ένα πανέμορφο και γραφικό χωριό στις αρχές της Μεσσηνιακής Μάνης στις νότιες απολήξεις του Ταϋγέτου, χτισμένο στην πλαγιά του λόφου όπου βρίσκεται το κάστρο της Ζαρνάτας. Βαρούσι σημαίνει μάλλον συνοικισμός έξω από το κάστρο και είναι μια λέξη που απαντάται στα σλάβικα, στα ούγγρικα και στα τούρκικα (εξού και οι κάτοικοι διακρίνονταν σε καστρινούς και βαρουσιώτες). Χαρακτηριστική είναι η έκφραση, «όπου Κάστρο και Βαρούσι». Τόπους με το όνομα αυτό, βρίσκουμε στη Κρήτη, στη Κόνιτσα, στην Άρτα, Σέρρες και Κύπρο. Στο Σταυροπήγι(ο) είδαμε πολλά γραφικά σπιτάκια, εκκλησίες, ένα παραδοσιακό ελαιοτριβείο και απίστευτης ομορφιάς καλντερίμια.
Ασφαλώς το γνωστότερο αξιοθέατο του χωριού αλλά ίσως και ολόκληρης της περιοχής είναι το περίφημο κάστρο της Ζαρνάτας. Το κάστρο της Ζαρνάτας βρίσκεται μεταξύ των χωριών Κάμπος, Μάλτα και Σταυροπήγι αν και είναι πιο κοντά στο τελευταίο. Φτάνοντας στο Σταυροπήγι εύκολα βρήκαμε το δρόμο για το κάστρο από τις αρκετές ομολογουμένως ταμπέλες. Όμως τα εύκολα με τις ταμπέλες τελείωσαν και άρχισαν τα δύσκολα. Η ανάβαση προς τον αρχαιολογικό χώρο ήταν μια διαρκής μάχη με τα ψηλά χόρτα, τις πέτρες και τα χώματα. Η αναζήτηση του περίφημου μονοπατιού που διαβάσαμε σε κάποιους ταξιδιωτικούς οδηγούς ήταν σαν το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Το κάστρο είναι ένα πραγματικό αρχαιολογικό συγκρότημα που αποτελείται από: την εξωτερική οχύρωση ίσως της ομηρικής εποχής, το μικρό εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής του 1780 και το κάστρο της Ζαρνάτας για το οποίο έχουν γράψει πολλοί περιηγητές προηγουμένων αιώνων. Στη φωτογραφία βλέπετε τα περιφερειακά τείχη του κάστρου.
Όμως αυτό που κλέβει την παράσταση είναι η τοιχογραφία στην οροφή της μικρής εκκλησίας με το ζωδιακό κύκλο! Δηλαδή ό,τι έχει απομείνει αφού ο ναός έχει αφεθεί στη μοίρα του. Για το λόγο αυτό δεν μπορέσαμε να δούμε και άλλες αποτρόπαιες τοιχογραφίες του αρχαγγέλου Μιχαήλ αλλά και του παμφάγου Άδη κοντά στο ιερό της εκκλησίας. Στη φωτογραφία βλέπετε ό,τι έχει απομείνει από το ζωδιακό κύκλο.
Κι ενώ θα έπρεπε να συνεχίσουμε προς Καρδαμύλη εμείς γυρίσαμε πίσω!!! Όχι δεν αποπροσανατολιστήκαμε, απλά καταλάβαμε ότι η γυναίκα μου είχε χάσει τα γυαλιά ήλιου της και γυρίσαμε στον Κάμπο για να δούμε αν τα είχε αφήσει στο ναό των Αγίων Θεοδώρων ή στον πύργο Κουμουνδούρου. Τελικά τα βρήκαμε στο κατ’ ευφημισμό μονοπάτι προς το κάστρο της Ζαρνάτας μετά από 60λεπτη αγωνιώδη αναζήτηση. Μετά λοιπόν αυτό το «ευχάριστο μουσικό διάλειμμα» συνεχίσαμε προς το χωριό Προσήλιο. Πριν φτάσουμε στο Προσήλιο είχαμε την τύχη να θαυμάσουμε τη θέα προς την Καρδαμύλη.
Το Προσήλιο ήταν και αυτό πανέμορφο. Τα γήινα χρώματα του δομημένου τοπίου και το πράσινο του Ταϋγέτου συνέθεταν μια εικόνα απολαυστική.
Από κει, ασφαλώς και δεν συνεχίσαμε απευθείας προς την Καρδαμύλη αλλά κάναμε μια από τις αγαπημένες μας παρακάμψεις προς τα χωριά Τσέρια, Γιατραίικα, Ζαχαριά, Καταφύγιο, Πεδινό, Λεπτίνι. Από όλα αυτά τα χωριουδάκια μπορείτε να έχετε πρόσβαση στο εντυπωσιακό φαράγγι του Βυρού. Ο Βυρός αποκαλούνταν και «Βασιλική Οδός» και ήταν η φυσική οδός επικοινωνίας των βασιλιάδων της Αρχαίας Σπάρτης με το επίνειό τους, την Καρδαμύλη.
Στα Τσέρια τα βρήκαμε λίγο δύσκολα αφού χρειάστηκε να κάνουμε για 150 μέτρα όπισθεν σε έναν απόλυτα στενό δρόμο και με τη βοήθεια των ομολογουμένως ιδιαίτερα εξυπηρετικών κατοίκων. Επίσης στα Γιατραίκα μια κυρία μας πρότεινε αν δεν είχαμε κατάλυμα να διανυχτερεύσουμε στο σπίτι της αφιλοκερδώς!
Τέρμα πια στις παρακάμψεις. Το απόγευμα ήταν γεγονός και το βράδυ ήταν προ των πυλών. Εμπρός λοιπόν για την Καρδαμύλη. Παρκάραμε στη νέα Καρδαμύλη που είναι παραλιακή και ανηφορίσαμε με τα πόδια προς την Παλιά Καρδαμύλη, έναν τόπο μαγευτικό, υπέροχο, γαλήνιο και πανέμορφο. Μάλλον γι’ αυτό το λόγο την επέλεξε και ο Γέρος του Μοριά για να οργανώσει την επίθεση στην Καλαμάτα, την Τρίπολη και το Ναύπλιο μαζί με 2.500 Μανιάτες.
Κορωνίδα των αξιοθέατων της Παλιάς Καρδαμύλης είναι ασφαλώς ο πύργος Μούρτζινων που φιλοξενεί μόνιμη έκθεση με χάρτες, γκραβούρες, σχέδια, φωτογραφίες, μακέτες (Τρίτη- Κυριακή 8:00- 19:30). Αλλά και το ίδιο το συγκρότημα της πυργοκατοικίας των Μούρτζινων αποτελεί ένα μνημείο ιστορίας αφού διαθέτει ελαιοτριβείο, λαχανόκηπο, σιδηρουργείο, στέρνα και οικογενειακό ναό.
Καθίσαμε για ένα καφεδάκι στο αναψυκτήριο στη είσοδο της Παλιάς Καρδαμύλης και κατεβήκαμε προς την νέα Καρδαμύλη. Είχε πια βραδιάσει και δεν μπορούσαμε να δούμε και πολλά. Κυρίως μας έκανε αίσθηση η ταβέρνα και μπαρ Κουμαρίστρια τόσο για την θέση της πάνω στο κύμα όσο και για τα… απαίσια μεζεδάκια. Ναι όπως το ακούτε. Ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας (Γρηγόρης) διατείνεται ότι όλοι του οι μεζέδες είναι απαίσιοι, αισχροί, επικίνδυνοι για την υγεία των πελατών, χάλια. Είναι και αυτός ένας τρόπος να ξεχωρίσεις από τους άλλους. Πάντως οι μεζέδες του είναι πραγματικά… υπέροχοι. Αξίζει να δείτε και το εσωτερικό του μαγαζιού.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου