Θεσσαλονίκη, η «νύμφη του Θερμαϊκού», μια πόλη που έχει πολυτραγουδηθεί και αγαπηθεί από πολύ κόσμο. Δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει επισκέπτης στην πόλη αυτή και να μην δεθεί μαζί της! ...
Υπάρχει μια μαγεία στην πόλη αυτή που δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο. Είναι η μεγάλη ιστορία που έχει, το κομβικό σημείο που κατέχει και οι επιρροές από πολλούς πολιτισμούς που έχουν περάσει από αυτήν που της δίνουν ένα μοναδικό «χρώμα». Αν και η αντιπαροχή την έχει καταστρέψει σε μεγάλο σημείο δημιουργώντας πολυκατοικίες-τέρατα εκεί που άλλοτε υπήρχαν όμορφα αρχοντικά, ωστόσο αν περπατήσετε στα στενά του ιστορικού κέντρου σίγουρα κάποιο όμορφο κτίριο θα «πιάσει το μάτι σας»!
Ως γνωστόν η Θεσσαλονίκη είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας και η «συμπρωτεύουσα», όρος που δεν υφίσταται σε καμιά άλλη χώρα. Είναι μια πόλη με μεγάλη ζωντάνια την οποία οφείλει και στα Πανεπιστήμιά της (Αριστοτέλειο και Μακεδονίας) χάρη στα οποία συρρέουν νέοι απ’όλη τη χώρα και όχι μόνο
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ : Τα 10 top αξιοθέατα σε μια βόλτα
Οφείλω να ομολογήσω πως παρά τα πέντε χρόνια που ονόμαζα την Θεσσαλονίκη σπίτι μου μετά βίας είχα παρατηρήσει πού έφταναν τα βυζαντινά τείχη της πόλης • τι είναι το Αλκαζάρ • πόσο όμορφη είναι η αρχιτεκτονική της Άνω Πόλης. Η φοιτητική ιδιότητα – ή έστω η αίσθηση ότι όλα αυτά είναι δεδομένα – κατάφερνε να μεταστρέφει το ενδιαφέρον κυρίως σε ερωτήματα όπως «πότε άνοιξε αυτό το τσιπουράδικο; τι ωραία μπουγάτσα κάνει ο κυρ-Γιάννης πίσω από τον Λευκό Πύργο • τι ώρα θα βρεθούμε στην Καμάρα;»
Η όντως δεδομένη ιστορική και πολιτισμική ψυχή της πόλης ήταν όμως πάντα εκεί. Και μπορεί τόσα χρόνια εγώ, εσείς που επισκέπτεστε την πόλη κι εσείς (κυρίως) που ζείτε σ’ αυτή να συναντούσαμε τα θραύσματά της τυχαία και σποραδικά, αλλά οι ευκαιρίες να τα θυμηθούμε και να ξαναγνωρίσουμε εκ νέου την Θεσσαλονίκη υπάρχουν.
Στην περίπτωσή μου, ήταν μια Πρωτομαγιά που έπεσε στις 7 του μήνα και βρήκε την παρέα μου μπροστά στο Βασιλικό Θέατρο στην παραλία να ψάχνει μέρος για ουζάκι και μεζέ με θέα. Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση όταν βρίσκεσαι εκδρομή στην Θεσσαλονίκη είναι πάντα μία: Τα Κάστρα. Και εκείνη την ώρα, μπροστά μας σταμάτησε ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ, λίγο διαφορετικό από τα άλλα, που πήγαινε προς την σωστή κατεύθυνση.
Το πήραμε. Μόνο που αντί για τις συμβατικές στάσεις, το νο. 50 έκανε στάσεις Ιστορίας. Δεκαπέντε στάσεις στην πολιτιστική προίκα της πόλης, από τον Λευκό Πύργο μέχρι την Άνω Πόλη και ψηλότερα, στο Επταπύργιο και πάλι πίσω.
Η πολιτιστική γραμμή νο.50 ξεκινά την διαδρομή της κάθε μία ώρα με φωνητική και live ξενάγηση και στοιχίζει 2€ -ή 1€ μειωμένο ή δωρεάν για τους κατόχους κάρτας ΟΑΣΘ- για όλη την ημέρα (μπορείτε δηλαδή να κατεβείτε σε οποιαδήποτε από τις στάσεις, να εξερευνήσετε την περιοχή και να ξαναπάρετε το επόμενο δρομολόγιο).
Εμείς κάναμε αυτή την όμορφη διαδρομή – με ενδιάμεση στάση για ούζο στην Άνω Πόλη- και σας τη συστήνουμε ανεπιφύλακτα. Για την ιστορία, σας θυμίζουμε παρακάτω την αφρόκρεμα της πολιτισμικής κληρονομιάς της πόλης, όπως την ξαναγνωρίσαμε και την συμπυκνώσαμε σε 10 βήματα ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι.
*Ο Λευκός Πύργος και τα Πέριξ
Το σύμβολο της πόλης χτίστηκε τον 15ο αιώνα – κανείς δεν ξέρει από ποιους – και σήμερα λειτουργεί ως μουσείο Ιστορίας της πόλης. Στα ενδιαφέροντα κτίρια στα πέριξ του Πύργου στεγάζονται τα σημαντικότερα θέατρα της Βόρειας Ελλάδας, ήτοι το ΚΘΒΕ στην Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών και το Βασιλικό Θέατρο ακριβώς απέναντι.
*Τα Μουσεία του Κέντρου
Το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης στεγάζει αναρίθμητους θησαυρούς από όλες τις εποχές της μακεδονικής Ιστορίας (και παρεμπιπτόντως ένα ωραιότατο υπαίθριο café), ενώ γειτονεύει με το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού με την ιδιαίτερη, μοντέρνα αρχιτεκτονική και τα σημαντικά ευρήματα. Στις άλλες πλευρές της ίδιας διασταύρωσης βρίσκεται το κτίριο της ΧΑΝΘ, ο πύργος του ΟΤΕ από την κορυφή του οποίου μπορείτε να θαυμάσετε την πόλη πανοραμικά και ακριβώς πίσω του, η είσοδος της ΔΕΘ, όπου θα βρείτε το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
*Τα Ανάκτορα του Γαλέριου
Βρίσκονται στην πολυσύχναστη πλατεία Ναυαρίνου και διεκδικούν επάξια το… χαμήλωμα του βλέμματός μας προς τα ρωμαϊκά ευρήματα. Πιο δίπλα στην πλατεία Ιπποδρομίου βρίσκονται τα απομεινάρια του Ρωμαϊκού Ιπποδρόμου και πιο πάνω η αψίδα του Ρωμαίου Καίσαρα Γαλέριου, γνωστή ως Καμάρα.
*Οι Βυζαντινοί Ναοί του κέντρου
Χτισμένη τον 7ο αιώνα, η εκκλησία της Του Θεού Σοφίας δεσπόζει στην σημερινή συμβολή των οδών Ερμού και Αγίας Σοφίας και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία της πόλης. Στον ίδιο δρόμο, προς την Εγνατία οδό, βρίσκεται και ο παλαιοχριστιανικός ναός της Παναγίας Αχειροποιήτου, η χτισμένη τον 11ο αιώνα Παναγία Χαλκέων και φυσικά πιο ψηλά, στην οδό Αγίου Δημητρίου, ο πολιούχος Άγιος Δημήτριος, το σημαντικότερο ίσως κτίσμα της Θεσσαλονίκης, που χρονολογείται τον 5ο αιώνα. Διαθέτει κατακόμβες και έχει ανακηρυχθεί μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO.
*Οι Μονές
Δύο από τις σημαντικότερες μονές της Θεσσαλονίκης βρίσκονται η μία χτισμένη στο κέντρο της πόλης, πλάι στην πλατεία Αριστοτέλους και η άλλη στην ακρόπολή της. Πρόκειται στην πρώτη περίπτωση για την ανδρική μονή της Αγίας Θεοδώρας στην οδό Ερμού και στην δεύτερη για την Μονή Βλατάδων, κοντά στην πύλη του Επταπυργίου, ο περίβολο της οποίας προσφέρει συγκλονιστική θέα προς το λιμάνι.
*Πλατεία Αριστοτέλους
Η πιο εμβληματική πλατεία του κέντρου διαμορφώθηκε από τον αρχιτέκτονα Ερνέστο Εμπράρ μετά την μεγάλη πυρκαγιά που κατέστρεψε την Θεσσαλονίκη στις αρχές του περασμένου αιώνα. Στο ύψος της οδού Ερμού, ανακαλύψτε τις παλιές εβραϊκές αγορές της πόλης, που ακόμη σφύζουν από ζωή, παράδοση και ενέργεια, την αγορά Μοδιάνο και το Καπάνι, μόλις μια ανάσα από τα πλακόστρωτα σοκάκια των Λαδάδικων.
*Στα πέριξ της Ρωμαϊκής Αγοράς
Διασχίζοντας την Εγνατία, πάνω από την πλατεία Αριστοτέλους, θα βρείτε την Ρωμαϊκή Αγορά, το επίκεντρο κάθε δραστηριότητας της Θεσσαλονίκης κατά τα ρωμαϊκά χρόνια. Στην συμβολή Εγνατίας και Βενιζέλου θα συναντήσετε το Αλκαζάρ, μουσουλμανικό μνημείο του 15ου αιώνα που επιτέλους αναστηλώνεται, ενώ ελαφρώς βορειότερα θα συναντήσετε την «ομορφότερη αγορά των Βαλκανίων, όπως χαρακτηριζόταν τον 6ο αιώνα το Μπεζεστένι. Πάνω από την Αρχαία Αγορά δεσπόζει το επιβλητικό κτίριο του Διοικητηρίου (σήμερα υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης), με πολλά αρχαία ευρήματα στην πλατεία του.
*Η Άνω Πόλη
Καθώς ανηφορίζουμε σιγά-σιγά πάνω από την οδό Αγίου Δημητρίου, τα πρώτα χαρακτηριστικά δείγματα λαϊκής μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής, τα ιδιαίτερα σπίτια της Άνω Πόλης και τα στενά σοκάκια της που διακόπτονται από σκαλάκια και ανθισμένα παρτέρια ξεφυτρώνουν μπροστά μας. Στην περιοχή του Κουλέ Καφέ θα βρείτε την πλατεία Τερψιθέας με το οθωμανικό μνημείο που συνοδεύεται από ανατριχιαστικούς θρύλους και το Τσινάρι με τις όμορφες ταβέρνες στο στενό της οδού Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου. Αυτό πρακτικά σημαίνει στάση για ούζο, ψαράκι ή σουτζουκάκια, νόστιμα και οικονομικά, στο μεζεδοπωλείο «Τσινάρι» λίγο πριν συνεχίσετε τη διαδρομή.
*Τα Κάστρα
Επισήμως αναφερόμενα ως Επταπύργιο, τα Κάστρα αποτελούν την οχυρωμένη Ακρόπολη της Θεσσαλονίκης, η ανατολική πλευρά των οποίων κάποτε έφτανε μέχρι τον Λευκό Πύργο. Περνώντας την πρώτη πύλη, την Πορτάρα, φαίνεται το υψηλότερο σημείο, το περίφημο Γεντί Κουλέ (σημαίνει «επτά πύργοι») που χρησιμοποιήθηκε σαν φυλακή τον περασμένο αιώνα. Στα πέριξ, πέρα από την συγκλονιστική θέα, μπορείτε να απολαύσετε και μια “πράσινη ανάσα” στους «Κήπους του Πασά», όπως ονομάζεται το μεγάλο πάρκο απέναντι από τα ανατολικά τείχη.
*Κατηφορίζοντας προς το κέντρο
Είτε με τα πόδια, είτε με την πολιτιστική λεωφορειακή γραμμή, κατηφορίστε τον δρόμο πλάι στην ανατολική οχύρωση, για να συναντήσετε στα δεξιά σας το σπίτι όπου γεννήθηκε οΚεμάλ Ατατούρκ και σήμερα αποτελεί το τούρκικο προξενείο της πόλης. Προσπερνώντας την δυτική πλευρά της Πανεπιστημιούπολης, μπορείτε να καταλήξετε σε άλλο ένα από τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης, την Ροτόντα, το κυκλικό κτίσμα που προοριζόταν για μαυσωλείο του Γαλέριου, αλλά μετατράπηκε σε ναό. Σήμερα, λειτουργεί ως Μουσείο ενώ έχει συμπεριληφθεί στην λίστα των βυζαντινών μνημείων της Θεσσαλονίκης που η UNESCO ονόμασε Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά.
Μέχρι το 1917 στη γειτονιά δίπλα στο λιµάνι, µε τα πλακόστρωτα καλντερίµια και τα διώροφα κτήρια, διεξαγόταν όλο το χονδρεµπόριο, ενώ πολλοί λαδέµποροι διατηρούσαν εκεί τα µαγαζιά τους –εξού και το όνοµά της. Μετά το σεισµό του 1978 άρχισε η σταδιακή εγκατάλειψη των ερειπωµένων κτισµάτων, µε αποτέλεσµα να γνωρίσει την παρακµή. Το 1985 η συνοικία ανακηρύχθηκε διατηρητέα και το 1990 µπήκε σε πρόγραµµα ανάπλασης µε υπεύθυνο µηχανικό τον αρχιτέκτονα Μίλτο Μαυροµάτη. Σήµερα, µπορεί να έχουν ξεθυµάνει οι ευωδιές που ανέδιδαν τα µπαχάρια, τα αλλαντικά και το λάδι, σε συνδυασµό µε τις µυρωδιές από τα βαπόρια και την αλµύρα του Θερµαϊκού, ωστόσο συνεχίζει να αποτελεί ένα ζωντανό cult σηµείο της πόλης. Τα παλιά λαδάδικα και οι τελευταίοι οίκοι ανοχής έχουν δώσει τη θέση τους κυρίως σε µεζεδοπωλεία, ενώ δεν λείπουν µπαράκια και clubs που ικανοποιούν πιο εναλλακτικές προτιµήσεις. Εν έτει 2013 τα Λαδάδικα καταφέρνουν σταδιακά να φέρουν πίσω τον καλό κόσµο, αποκτώντας την αίγλη που τους αξίζει.
Ενας μάγκας Θεσσαλονικιός αφηγείται μιά βόλτα στην πόλη
Το βράδυ λένε πως δεν φαίνεται η ασχήμια. Εγώ λέω πως αν θες και κυριώς έαν μπορείς και δεν είσαι μεθυσμένος, την βλέπεις παντού
.
Εγώ ήμουν. Βαρέθηκα να κάθομαι μέσα να προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται σε αυτη την τρελή χώρα. Χθες το βράδυ πήρα κάτι φιλαράκια και βγήκαμε.
H πόλη μας λοιπόν είναι όμορφη μεσα στην ασχήμια της. Τα προβλήματα πολλά, γνωστά και χιλιοειπωμένα. Σε αυτή την φωτογραφική βόλτα δεν θα δείτε συνηθισμένες φωτογραφίες. Προσπάθησα να βγάλω φωτογραφίες με έναν φακό που κατασκευάστηκε το 1975 και δεν ξεχωρίζει ούτε για τις δυνατότητες του ούτε για τις φοβερές φωτογραφίες που σου επιτρέπει να βγάλεις. Δίνει απλά ένα νοσταλγικό χρώμα στις φωτογραφίες και στην τελική, είναι ένα ωραίο παιχνίδι. Και η φωτογραφία πρώτα απ'όλα πρέπει να έχει πλάκα. Ζητώ λοιπόν προκαταβολικά συγνώμη για τις τεχνικές ατέλειες που υπάρχουν.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Είχε νυχτώσει..
Στον αέρα υπήρχε μια χριστουγεννιάτικη διάθεση. Μην γελάτε, εγώ έτσι ένιωθα. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο που κυκλοφορούσε. Χθες ξεκίνησε το φεστιβάλ κινηματογράφου και έβλεπες παντού κόσμο, όμορφα ντυμένο να ετοιμάζεται για την γιορτή (μα καλά τηλεόραση δεν βλέπουν!? :P). Οι καημένοι οι γερμανοί που περπατώντας από το ξενοδοχείο τους στην Αριστοτέλους δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι έκανε το ΠΑΜΕ με τους εργαζομενους των Goody's με ένα πανό στις 21:30 το βράδυ!!
Η πόλη μας είναι όμορφη στις λεπτομέριες..
To Ble στην Αγίας Σοφίας, όπως πάντα γεμάτο. Οι άνθρωποι ετοιμάζονται για τα χριστουγεννα, δεν εξηγείται
Η πεζοδρόμηση έκανε την περιοχη πιο όμορφη
Συναντήσαμε διάφορες ευχάριστες λεπτομέριες στον δρόμο για την μπυραρία
Αλλά η πραγματικότητα(το μάτριξ?!) δεν σ'αφήνει να ξεφύγεις:
Μου άρεσε πολύ αυτη η εικόνα με τις εφημερίδες έτσι κρεμασμένες ώστε ο κόσμος να διαβάζει τα εξώφυλλα την ώρα που βιάζεται για την δουλειά του..
Σταματήσαμε στην Τσιμισκή σε ένα ωραίο κτίριο. Αφού πρώτα βεβαιωθήκαμε ότι η πόρτα δεν ήταν κλειδωμένη μπήκαμε μέσα
Φαντάζομαι πως πριν 50 και παραπάνω χρόνια κάποια πλούσια οικογένεια ζούσε εκεί. Σήμερα είναι μόνο γραφεία. Η συνεχής κίνηση στον δρόμο και η φασαρία από την λεωφόρο Τσιμισκή δεν θα άφηναν καμία οικογένεια εκεί..
"Ευτυχώς που υπάρχουν και οι πολυεθνικές και ανακαινίζεται και κανα κτίριο" οι σκέψεις που είχαμε όταν είδαμε το σχετικά καινουριο κατάστημα ZARA.
Δεν θα μπορούσα να μην παρατηρήσω τα παγκάκια. Μπορεί να πάνε όλα στραβά, η χώρα να οδηγείται στην καταστροφή, αυριο να μην έχουμε να φάμε αλλά όχι! Αυτά τα παγκάκια δεν μπορώ να τα προσπεράσω. Με το κόκκινο τους χρώμα προκαλούν τον κάτοικο και επισκέπτη της ερωτικής μας πόλης(εμετός) με την ξεδιάντροπη παρουσία τους στον αστικό χώρο. Ένας μη-τοπος δημιουργείται στο αντικρισμα τους. Ένας αρχιτέκτονας αυτοκτονεί από έναν πύργο στο Χονγκ-Κονγκ βλέποντας αυτή την φωτογραφία. Κάποιο design studio κατεβάζει ρολλά επειδή δεν μπορεί να συναγωνιστεί την ιδιοφυϊα.
H επιθετική τους παρουσία μας γυρίζουν στο ένδοξο παρελθόν. Στην εποχή που αυτά τα παγκάκια στόλιζαν κάθε γωνιά της πόλης. Μας θυμίζουν τις ταινίες του 80', μας θυμίζουν το ΠΑΣΟΚ, μας θυμίζουν πως όσα λεφτά και να'χουμε - γούστο δεν αγοράζουμε!!
Κατευθύνθηκα προς την πλατεία Αριστοτέλους. Δεν μπορούσα να μην πάω να δω τι γίνεται στο φεστιβάλ
Κόσμος να πηγαινοέρχεται...
Θα έλεγα αυτή η πόλη δεν κοιμάται ποτέ αλλά είναι ψέματα. Μετά τις 4 το πρωί κοιμάται . Καρατσεκαρισμένο
Δεν είναι χαίρονται όμως όλοι σήμερα.. η εικόνα σε χτυπάει κατευθείαν. Δυο γυναίκες με κοίταξαν περίεργα όταν έβγαζα αυτη την φωτογραφία. Εμένα μου αρέσει μεσα στην θλίψη που προκαλεί. Ειδικά το χέρι που προσπαθεί να πιάσει κάτι..
Προορισμός Λαδάδικα με μικροαστικές τύψεις που μου πέρασαν σε 5'. Κυνικότητα, αλλαζονεία η ρεαλισμός; Δεν ξέρω, δεν ξέρω πως να φερθώ. Με φέρνουν σε αμηχανία τέτοιες στιγμές. Τι είναι σωστό και τι λάθος; Θα την σώσει το πενιντάλεπτο που θα της δώσεις; Θα καταλήξει στον βούλγαρο που την εκμεταλευεται και στο τέλος της ημέρας της παίρνει τα λεφτά; Η αστυνομία μπορεί να κάνει κάτι; Θέλει;
Κλίκ!
Έχω ήδη ξεχάσει την άστεγο..
Δολοφονικές σκέψεις περνάνε από το μυαλό όταν βλέπω βανδαλισμούς σε όμορφα κτίρια. Σκηνές από το Saw 1,2,3,4,5,6,7 περνάνε μπροστά από τα μάτια μου όταν φαντάζομαι τα τσογλάνια να βάφουν τα κτίρια.
Η Τσιμισκή όμως δεν είναι μόνο posh. Έχει και μικρές στοές, μονοπάτια για να κόβεις δρόμο όταν βιάζεσαι Μου αρέσει που έχει μείνει το παλιό πλακάκι του δρόμου.
Πάντα περνάμε με πράσινο!
Η οδος Ρογκοτη. Ένας από τους προς-πεζοδρόμηση δρόμος. Θα γίνει πολύ όμορφος
Πιο κάτω, το κτίριο της τράπεζας της Ελλάδος. Θα ήθελα να μπορούσα να σας δείξω φωτογραφίες από το εσωτερικό αλλά η ασφάλεια του κτιρίου δεν με άφησε να βγάλω φωτογραφίες. Είναι όμως πολύ όμορφο, πιστέψτε με :Ρ
Περιμένοντας έναν φίλο παίζω με την φωτογραφική..
Τα λαδάδικα είναι ζωντανά. Μετά από μια δεκαετία αργού θανάτου κάποιες επιχειρήσεις επιβιώνουν.. Είναι ωραία όπως και να'χει.
Τα λιθόστρωτα δρομάκια μου θυμίζουν Ρίγα και άλλες πόλεις της Βαλτικής. Μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε όλο το κέντρο έτσι και κλειστό για τα αυτοκίνητα. Για το ιστορικό κέντρο μιλάω..
Στα λαδάδικα αυτό που κυριαρχεί είναι η νοσταλγία. Εγώ πάλι σκέφτομαι τα μπουρδέλα που υπήρχαν πάντα εδώ.
Προσέχω διάφορες λεπτομέριες.. Είναι που δεν είχα πιεί ακόμα.
Δεν είναι ο προορισμός είναι το ταξίδι
Αλλά και ο προορισμός καλός είναι
Στις 3 το πρωί η πόλη ετοιμάζεται να κοιμηθεί..
Σιλουέτες περπατάνε στο σκοτάδι..
Αλλά ακόμα και μετά από 4 μπύρες και πολλά σφινάκια δεν μπορείς να μην σταματήσεις να θαυμάσεις ένα τέτοιο αριστούργημα
Αυτά τα λίγα
Ελπίζω να σας άρεσαν οι φωτογραφίες
Οφείλω να ομολογήσω πως παρά τα πέντε χρόνια που ονόμαζα την Θεσσαλονίκη σπίτι μου μετά βίας είχα παρατηρήσει πού έφταναν τα βυζαντινά τείχη της πόλης • τι είναι το Αλκαζάρ • πόσο όμορφη είναι η αρχιτεκτονική της Άνω Πόλης. Η φοιτητική ιδιότητα – ή έστω η αίσθηση ότι όλα αυτά είναι δεδομένα – κατάφερνε να μεταστρέφει το ενδιαφέρον κυρίως σε ερωτήματα όπως «πότε άνοιξε αυτό το τσιπουράδικο; τι ωραία μπουγάτσα κάνει ο κυρ-Γιάννης πίσω από τον Λευκό Πύργο • τι ώρα θα βρεθούμε στην Καμάρα;»
Η όντως δεδομένη ιστορική και πολιτισμική ψυχή της πόλης ήταν όμως πάντα εκεί. Και μπορεί τόσα χρόνια εγώ, εσείς που επισκέπτεστε την πόλη κι εσείς (κυρίως) που ζείτε σ’ αυτή να συναντούσαμε τα θραύσματά της τυχαία και σποραδικά, αλλά οι ευκαιρίες να τα θυμηθούμε και να ξαναγνωρίσουμε εκ νέου την Θεσσαλονίκη υπάρχουν.
Στην περίπτωσή μου, ήταν μια Πρωτομαγιά που έπεσε στις 7 του μήνα και βρήκε την παρέα μου μπροστά στο Βασιλικό Θέατρο στην παραλία να ψάχνει μέρος για ουζάκι και μεζέ με θέα. Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση όταν βρίσκεσαι εκδρομή στην Θεσσαλονίκη είναι πάντα μία: Τα Κάστρα. Και εκείνη την ώρα, μπροστά μας σταμάτησε ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ, λίγο διαφορετικό από τα άλλα, που πήγαινε προς την σωστή κατεύθυνση.
Το πήραμε. Μόνο που αντί για τις συμβατικές στάσεις, το νο. 50 έκανε στάσεις Ιστορίας. Δεκαπέντε στάσεις στην πολιτιστική προίκα της πόλης, από τον Λευκό Πύργο μέχρι την Άνω Πόλη και ψηλότερα, στο Επταπύργιο και πάλι πίσω.
Η πολιτιστική γραμμή νο.50 ξεκινά την διαδρομή της κάθε μία ώρα με φωνητική και live ξενάγηση και στοιχίζει 2€ -ή 1€ μειωμένο ή δωρεάν για τους κατόχους κάρτας ΟΑΣΘ- για όλη την ημέρα (μπορείτε δηλαδή να κατεβείτε σε οποιαδήποτε από τις στάσεις, να εξερευνήσετε την περιοχή και να ξαναπάρετε το επόμενο δρομολόγιο).
Εμείς κάναμε αυτή την όμορφη διαδρομή – με ενδιάμεση στάση για ούζο στην Άνω Πόλη- και σας τη συστήνουμε ανεπιφύλακτα. Για την ιστορία, σας θυμίζουμε παρακάτω την αφρόκρεμα της πολιτισμικής κληρονομιάς της πόλης, όπως την ξαναγνωρίσαμε και την συμπυκνώσαμε σε 10 βήματα ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι.
*Ο Λευκός Πύργος και τα Πέριξ
Το σύμβολο της πόλης χτίστηκε τον 15ο αιώνα – κανείς δεν ξέρει από ποιους – και σήμερα λειτουργεί ως μουσείο Ιστορίας της πόλης. Στα ενδιαφέροντα κτίρια στα πέριξ του Πύργου στεγάζονται τα σημαντικότερα θέατρα της Βόρειας Ελλάδας, ήτοι το ΚΘΒΕ στην Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών και το Βασιλικό Θέατρο ακριβώς απέναντι.
*Τα Μουσεία του Κέντρου
Το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης στεγάζει αναρίθμητους θησαυρούς από όλες τις εποχές της μακεδονικής Ιστορίας (και παρεμπιπτόντως ένα ωραιότατο υπαίθριο café), ενώ γειτονεύει με το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού με την ιδιαίτερη, μοντέρνα αρχιτεκτονική και τα σημαντικά ευρήματα. Στις άλλες πλευρές της ίδιας διασταύρωσης βρίσκεται το κτίριο της ΧΑΝΘ, ο πύργος του ΟΤΕ από την κορυφή του οποίου μπορείτε να θαυμάσετε την πόλη πανοραμικά και ακριβώς πίσω του, η είσοδος της ΔΕΘ, όπου θα βρείτε το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
*Τα Ανάκτορα του Γαλέριου
Βρίσκονται στην πολυσύχναστη πλατεία Ναυαρίνου και διεκδικούν επάξια το… χαμήλωμα του βλέμματός μας προς τα ρωμαϊκά ευρήματα. Πιο δίπλα στην πλατεία Ιπποδρομίου βρίσκονται τα απομεινάρια του Ρωμαϊκού Ιπποδρόμου και πιο πάνω η αψίδα του Ρωμαίου Καίσαρα Γαλέριου, γνωστή ως Καμάρα.
*Οι Βυζαντινοί Ναοί του κέντρου
Χτισμένη τον 7ο αιώνα, η εκκλησία της Του Θεού Σοφίας δεσπόζει στην σημερινή συμβολή των οδών Ερμού και Αγίας Σοφίας και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία της πόλης. Στον ίδιο δρόμο, προς την Εγνατία οδό, βρίσκεται και ο παλαιοχριστιανικός ναός της Παναγίας Αχειροποιήτου, η χτισμένη τον 11ο αιώνα Παναγία Χαλκέων και φυσικά πιο ψηλά, στην οδό Αγίου Δημητρίου, ο πολιούχος Άγιος Δημήτριος, το σημαντικότερο ίσως κτίσμα της Θεσσαλονίκης, που χρονολογείται τον 5ο αιώνα. Διαθέτει κατακόμβες και έχει ανακηρυχθεί μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO.
*Οι Μονές
Δύο από τις σημαντικότερες μονές της Θεσσαλονίκης βρίσκονται η μία χτισμένη στο κέντρο της πόλης, πλάι στην πλατεία Αριστοτέλους και η άλλη στην ακρόπολή της. Πρόκειται στην πρώτη περίπτωση για την ανδρική μονή της Αγίας Θεοδώρας στην οδό Ερμού και στην δεύτερη για την Μονή Βλατάδων, κοντά στην πύλη του Επταπυργίου, ο περίβολο της οποίας προσφέρει συγκλονιστική θέα προς το λιμάνι.
*Πλατεία Αριστοτέλους
Η πιο εμβληματική πλατεία του κέντρου διαμορφώθηκε από τον αρχιτέκτονα Ερνέστο Εμπράρ μετά την μεγάλη πυρκαγιά που κατέστρεψε την Θεσσαλονίκη στις αρχές του περασμένου αιώνα. Στο ύψος της οδού Ερμού, ανακαλύψτε τις παλιές εβραϊκές αγορές της πόλης, που ακόμη σφύζουν από ζωή, παράδοση και ενέργεια, την αγορά Μοδιάνο και το Καπάνι, μόλις μια ανάσα από τα πλακόστρωτα σοκάκια των Λαδάδικων.
*Στα πέριξ της Ρωμαϊκής Αγοράς
Διασχίζοντας την Εγνατία, πάνω από την πλατεία Αριστοτέλους, θα βρείτε την Ρωμαϊκή Αγορά, το επίκεντρο κάθε δραστηριότητας της Θεσσαλονίκης κατά τα ρωμαϊκά χρόνια. Στην συμβολή Εγνατίας και Βενιζέλου θα συναντήσετε το Αλκαζάρ, μουσουλμανικό μνημείο του 15ου αιώνα που επιτέλους αναστηλώνεται, ενώ ελαφρώς βορειότερα θα συναντήσετε την «ομορφότερη αγορά των Βαλκανίων, όπως χαρακτηριζόταν τον 6ο αιώνα το Μπεζεστένι. Πάνω από την Αρχαία Αγορά δεσπόζει το επιβλητικό κτίριο του Διοικητηρίου (σήμερα υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης), με πολλά αρχαία ευρήματα στην πλατεία του.
*Η Άνω Πόλη
Καθώς ανηφορίζουμε σιγά-σιγά πάνω από την οδό Αγίου Δημητρίου, τα πρώτα χαρακτηριστικά δείγματα λαϊκής μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής, τα ιδιαίτερα σπίτια της Άνω Πόλης και τα στενά σοκάκια της που διακόπτονται από σκαλάκια και ανθισμένα παρτέρια ξεφυτρώνουν μπροστά μας. Στην περιοχή του Κουλέ Καφέ θα βρείτε την πλατεία Τερψιθέας με το οθωμανικό μνημείο που συνοδεύεται από ανατριχιαστικούς θρύλους και το Τσινάρι με τις όμορφες ταβέρνες στο στενό της οδού Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου. Αυτό πρακτικά σημαίνει στάση για ούζο, ψαράκι ή σουτζουκάκια, νόστιμα και οικονομικά, στο μεζεδοπωλείο «Τσινάρι» λίγο πριν συνεχίσετε τη διαδρομή.
*Τα Κάστρα
Επισήμως αναφερόμενα ως Επταπύργιο, τα Κάστρα αποτελούν την οχυρωμένη Ακρόπολη της Θεσσαλονίκης, η ανατολική πλευρά των οποίων κάποτε έφτανε μέχρι τον Λευκό Πύργο. Περνώντας την πρώτη πύλη, την Πορτάρα, φαίνεται το υψηλότερο σημείο, το περίφημο Γεντί Κουλέ (σημαίνει «επτά πύργοι») που χρησιμοποιήθηκε σαν φυλακή τον περασμένο αιώνα. Στα πέριξ, πέρα από την συγκλονιστική θέα, μπορείτε να απολαύσετε και μια “πράσινη ανάσα” στους «Κήπους του Πασά», όπως ονομάζεται το μεγάλο πάρκο απέναντι από τα ανατολικά τείχη.
*Κατηφορίζοντας προς το κέντρο
Είτε με τα πόδια, είτε με την πολιτιστική λεωφορειακή γραμμή, κατηφορίστε τον δρόμο πλάι στην ανατολική οχύρωση, για να συναντήσετε στα δεξιά σας το σπίτι όπου γεννήθηκε οΚεμάλ Ατατούρκ και σήμερα αποτελεί το τούρκικο προξενείο της πόλης. Προσπερνώντας την δυτική πλευρά της Πανεπιστημιούπολης, μπορείτε να καταλήξετε σε άλλο ένα από τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης, την Ροτόντα, το κυκλικό κτίσμα που προοριζόταν για μαυσωλείο του Γαλέριου, αλλά μετατράπηκε σε ναό. Σήμερα, λειτουργεί ως Μουσείο ενώ έχει συμπεριληφθεί στην λίστα των βυζαντινών μνημείων της Θεσσαλονίκης που η UNESCO ονόμασε Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά.
Μέχρι το 1917 στη γειτονιά δίπλα στο λιµάνι, µε τα πλακόστρωτα καλντερίµια και τα διώροφα κτήρια, διεξαγόταν όλο το χονδρεµπόριο, ενώ πολλοί λαδέµποροι διατηρούσαν εκεί τα µαγαζιά τους –εξού και το όνοµά της. Μετά το σεισµό του 1978 άρχισε η σταδιακή εγκατάλειψη των ερειπωµένων κτισµάτων, µε αποτέλεσµα να γνωρίσει την παρακµή. Το 1985 η συνοικία ανακηρύχθηκε διατηρητέα και το 1990 µπήκε σε πρόγραµµα ανάπλασης µε υπεύθυνο µηχανικό τον αρχιτέκτονα Μίλτο Μαυροµάτη. Σήµερα, µπορεί να έχουν ξεθυµάνει οι ευωδιές που ανέδιδαν τα µπαχάρια, τα αλλαντικά και το λάδι, σε συνδυασµό µε τις µυρωδιές από τα βαπόρια και την αλµύρα του Θερµαϊκού, ωστόσο συνεχίζει να αποτελεί ένα ζωντανό cult σηµείο της πόλης. Τα παλιά λαδάδικα και οι τελευταίοι οίκοι ανοχής έχουν δώσει τη θέση τους κυρίως σε µεζεδοπωλεία, ενώ δεν λείπουν µπαράκια και clubs που ικανοποιούν πιο εναλλακτικές προτιµήσεις. Εν έτει 2013 τα Λαδάδικα καταφέρνουν σταδιακά να φέρουν πίσω τον καλό κόσµο, αποκτώντας την αίγλη που τους αξίζει.
Ενας μάγκας Θεσσαλονικιός αφηγείται μιά βόλτα στην πόλη
Το βράδυ λένε πως δεν φαίνεται η ασχήμια. Εγώ λέω πως αν θες και κυριώς έαν μπορείς και δεν είσαι μεθυσμένος, την βλέπεις παντού
. Εγώ ήμουν. Βαρέθηκα να κάθομαι μέσα να προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται σε αυτη την τρελή χώρα. Χθες το βράδυ πήρα κάτι φιλαράκια και βγήκαμε.
H πόλη μας λοιπόν είναι όμορφη μεσα στην ασχήμια της. Τα προβλήματα πολλά, γνωστά και χιλιοειπωμένα. Σε αυτή την φωτογραφική βόλτα δεν θα δείτε συνηθισμένες φωτογραφίες. Προσπάθησα να βγάλω φωτογραφίες με έναν φακό που κατασκευάστηκε το 1975 και δεν ξεχωρίζει ούτε για τις δυνατότητες του ούτε για τις φοβερές φωτογραφίες που σου επιτρέπει να βγάλεις. Δίνει απλά ένα νοσταλγικό χρώμα στις φωτογραφίες και στην τελική, είναι ένα ωραίο παιχνίδι. Και η φωτογραφία πρώτα απ'όλα πρέπει να έχει πλάκα. Ζητώ λοιπόν προκαταβολικά συγνώμη για τις τεχνικές ατέλειες που υπάρχουν.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Είχε νυχτώσει..
Στον αέρα υπήρχε μια χριστουγεννιάτικη διάθεση. Μην γελάτε, εγώ έτσι ένιωθα. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο που κυκλοφορούσε. Χθες ξεκίνησε το φεστιβάλ κινηματογράφου και έβλεπες παντού κόσμο, όμορφα ντυμένο να ετοιμάζεται για την γιορτή (μα καλά τηλεόραση δεν βλέπουν!? :P). Οι καημένοι οι γερμανοί που περπατώντας από το ξενοδοχείο τους στην Αριστοτέλους δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι έκανε το ΠΑΜΕ με τους εργαζομενους των Goody's με ένα πανό στις 21:30 το βράδυ!!
Η πόλη μας είναι όμορφη στις λεπτομέριες..
To Ble στην Αγίας Σοφίας, όπως πάντα γεμάτο. Οι άνθρωποι ετοιμάζονται για τα χριστουγεννα, δεν εξηγείται
Η πεζοδρόμηση έκανε την περιοχη πιο όμορφη
Συναντήσαμε διάφορες ευχάριστες λεπτομέριες στον δρόμο για την μπυραρία
Αλλά η πραγματικότητα(το μάτριξ?!) δεν σ'αφήνει να ξεφύγεις:
Μου άρεσε πολύ αυτη η εικόνα με τις εφημερίδες έτσι κρεμασμένες ώστε ο κόσμος να διαβάζει τα εξώφυλλα την ώρα που βιάζεται για την δουλειά του..
Σταματήσαμε στην Τσιμισκή σε ένα ωραίο κτίριο. Αφού πρώτα βεβαιωθήκαμε ότι η πόρτα δεν ήταν κλειδωμένη μπήκαμε μέσα
Φαντάζομαι πως πριν 50 και παραπάνω χρόνια κάποια πλούσια οικογένεια ζούσε εκεί. Σήμερα είναι μόνο γραφεία. Η συνεχής κίνηση στον δρόμο και η φασαρία από την λεωφόρο Τσιμισκή δεν θα άφηναν καμία οικογένεια εκεί..
"Ευτυχώς που υπάρχουν και οι πολυεθνικές και ανακαινίζεται και κανα κτίριο" οι σκέψεις που είχαμε όταν είδαμε το σχετικά καινουριο κατάστημα ZARA.
Δεν θα μπορούσα να μην παρατηρήσω τα παγκάκια. Μπορεί να πάνε όλα στραβά, η χώρα να οδηγείται στην καταστροφή, αυριο να μην έχουμε να φάμε αλλά όχι! Αυτά τα παγκάκια δεν μπορώ να τα προσπεράσω. Με το κόκκινο τους χρώμα προκαλούν τον κάτοικο και επισκέπτη της ερωτικής μας πόλης(εμετός) με την ξεδιάντροπη παρουσία τους στον αστικό χώρο. Ένας μη-τοπος δημιουργείται στο αντικρισμα τους. Ένας αρχιτέκτονας αυτοκτονεί από έναν πύργο στο Χονγκ-Κονγκ βλέποντας αυτή την φωτογραφία. Κάποιο design studio κατεβάζει ρολλά επειδή δεν μπορεί να συναγωνιστεί την ιδιοφυϊα.
H επιθετική τους παρουσία μας γυρίζουν στο ένδοξο παρελθόν. Στην εποχή που αυτά τα παγκάκια στόλιζαν κάθε γωνιά της πόλης. Μας θυμίζουν τις ταινίες του 80', μας θυμίζουν το ΠΑΣΟΚ, μας θυμίζουν πως όσα λεφτά και να'χουμε - γούστο δεν αγοράζουμε!!
Κατευθύνθηκα προς την πλατεία Αριστοτέλους. Δεν μπορούσα να μην πάω να δω τι γίνεται στο φεστιβάλ
Κόσμος να πηγαινοέρχεται...
Θα έλεγα αυτή η πόλη δεν κοιμάται ποτέ αλλά είναι ψέματα. Μετά τις 4 το πρωί κοιμάται . Καρατσεκαρισμένο
Δεν είναι χαίρονται όμως όλοι σήμερα.. η εικόνα σε χτυπάει κατευθείαν. Δυο γυναίκες με κοίταξαν περίεργα όταν έβγαζα αυτη την φωτογραφία. Εμένα μου αρέσει μεσα στην θλίψη που προκαλεί. Ειδικά το χέρι που προσπαθεί να πιάσει κάτι..
Προορισμός Λαδάδικα με μικροαστικές τύψεις που μου πέρασαν σε 5'. Κυνικότητα, αλλαζονεία η ρεαλισμός; Δεν ξέρω, δεν ξέρω πως να φερθώ. Με φέρνουν σε αμηχανία τέτοιες στιγμές. Τι είναι σωστό και τι λάθος; Θα την σώσει το πενιντάλεπτο που θα της δώσεις; Θα καταλήξει στον βούλγαρο που την εκμεταλευεται και στο τέλος της ημέρας της παίρνει τα λεφτά; Η αστυνομία μπορεί να κάνει κάτι; Θέλει;
Κλίκ!
Έχω ήδη ξεχάσει την άστεγο..
Δολοφονικές σκέψεις περνάνε από το μυαλό όταν βλέπω βανδαλισμούς σε όμορφα κτίρια. Σκηνές από το Saw 1,2,3,4,5,6,7 περνάνε μπροστά από τα μάτια μου όταν φαντάζομαι τα τσογλάνια να βάφουν τα κτίρια.
Η Τσιμισκή όμως δεν είναι μόνο posh. Έχει και μικρές στοές, μονοπάτια για να κόβεις δρόμο όταν βιάζεσαι
Μου αρέσει που έχει μείνει το παλιό πλακάκι του δρόμου. Πάντα περνάμε με πράσινο!
Η οδος Ρογκοτη. Ένας από τους προς-πεζοδρόμηση δρόμος. Θα γίνει πολύ όμορφος
Πιο κάτω, το κτίριο της τράπεζας της Ελλάδος. Θα ήθελα να μπορούσα να σας δείξω φωτογραφίες από το εσωτερικό αλλά η ασφάλεια του κτιρίου δεν με άφησε να βγάλω φωτογραφίες. Είναι όμως πολύ όμορφο, πιστέψτε με :Ρ
Περιμένοντας έναν φίλο παίζω με την φωτογραφική..
Τα λαδάδικα είναι ζωντανά. Μετά από μια δεκαετία αργού θανάτου κάποιες επιχειρήσεις επιβιώνουν.. Είναι ωραία όπως και να'χει.
Τα λιθόστρωτα δρομάκια μου θυμίζουν Ρίγα και άλλες πόλεις της Βαλτικής. Μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε όλο το κέντρο έτσι και κλειστό για τα αυτοκίνητα. Για το ιστορικό κέντρο μιλάω..
Στα λαδάδικα αυτό που κυριαρχεί είναι η νοσταλγία. Εγώ πάλι σκέφτομαι τα μπουρδέλα που υπήρχαν πάντα εδώ.
Προσέχω διάφορες λεπτομέριες.. Είναι που δεν είχα πιεί ακόμα.
Δεν είναι ο προορισμός είναι το ταξίδι
Αλλά και ο προορισμός καλός είναι
Στις 3 το πρωί η πόλη ετοιμάζεται να κοιμηθεί..
Σιλουέτες περπατάνε στο σκοτάδι..
Αλλά ακόμα και μετά από 4 μπύρες και πολλά σφινάκια δεν μπορείς να μην σταματήσεις να θαυμάσεις ένα τέτοιο αριστούργημα
Αυτά τα λίγα
Ελπίζω να σας άρεσαν οι φωτογραφίες
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου